ارتباط حادثه چرنوبیل با افزایش سرطان در روسیه و اروپای شرقی که شاید برایتان عجیب باشد

به گزارش تلنگر؛ حادثه چرنوبیل به عنوان فاجعه سطح 7 بالاترین سطح در مقیاس بیت المللی حوادث هسته ای طبقه بندی شده است و زمینه ساز سرطان تیروئید در اروپای شرقی و روسیه شد.

خلاصه ای از حادثه چرنوبیل

حادثه اتمی چرنوبیل حادثهٔ هسته‌ای فاجعه‌باری بود که در روز ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ (۶ اردیبهشت ۱۳۶۵) در نیروگاه چرنوبیل در اوکراین رخ داد. انفجار و آتش‌سوزی در رآکتور شماره ۴ نیروگاه چرنوبیل باعث پخش مواد رادیواکتیو در بخش بزرگی از غرب شوروی و اروپا شد. این رآکتور از رآکتورهای RBMK بود.

 در ۲۵ و ۲۶ آوریل ۱۹۸۶ متصدیان رآکتور برای انجام آزمایش قطعی برق سیستم ایمنی رآکتور را غیرفعال کردند (کندکننده‌های نوترون را از آن خارج کردند). هدف متصدیان از این آزمایش این بود که بدانند آیا توربین‌های چرنوبیل در هنگام قطع برق قادر به تولید برق کافی برای ادامه کار نیروگاه خواهند بود یا خیر.

نتیجه آن رآکتوری بدون کندکننده مناسب و از کنترل خارج شدن آن بود. بدون توانایی در کنترل رآکتور، دمای آن به حدی رسید که بیشتر از میزان حرارت خروجی طرح‌ریزی شده بود.

حادثه زمانی آغاز شد که در ۱۰:۱۱ شب ۲۵ آوریل ۱۹۸۶ نیروگاه چرنوبیل دستور کاهش میزان قدرت رآکتور برای تست را دریافت نمود و نیروگاه شروع به کاهش قدرت رآکتور شماره چهار تا ۳۰ درصد نمود. دو اشتباه واقعه مهلک چرنوبیل را رقم زد: اولین اشتباه زمانی بود که کنترل‌کننده رآکتور به اشتباه و بر اثر عدم تنظیم درست، میله‌های جذب نوترون نیروی رآکتور را تا یک درصد کاهش داد و رآکتور بیش از پیش افت قدرت پیدا کرد. در اینجا بود که پرسنل دومین اشتباه خود را انجام دادند و تقریباً تمامی میله‌های کنترل را از داخل رآکتور بیرون کشیدند. این همانند آن است که اتومبیلی در آن واحد هم گاز بدهد و هم ترمز بگیرد. در این زمان و با وجود نبود میله‌های کنترل‌کننده قدرت در داخل منطقه فعال نیروی رآکتور به ۷ درصد افزایش پیدا نمود.

اثراتی که حادثه چرنوبیل بر سلامت عمومی داشت

در میان ساکنان بلاروس، فدراسیون روسیه و اوکراین، تا سال 2015 تقریباً 20000 مورد سرطان تیروئید در کودکان و نوجوانانی که در زمان حادثه در معرض خطر قرار گرفته بودند گزارش شده است. تقریباً 5000 مورد از این سرطان‌های تیروئید مربوط به کودکانی است که شیر تازه حاوی ید رادیواکتیو از گاوهایی می‌نوشند که در چند هفته اول پس از حادثه علف‌های آلوده خورده بودند.

دوز تشعشع ناشی از چرنوبیل در سایر کشورهای اروپایی کمتر از 1 mSv بود. در کشورهای دورتر، تشعشعات ناشی از حادثه هیچ تاثیری روی سلامتی افراد آن کشور ها نگذاشته بود.

اثرات بیماری بعد از حادثه چرنوبیل

در این حادثه 106 نفر زنده ماندن ولی عادی سازی این که می توان ازبیماری حاصل ازرادیو اکتیو جان سالم به در برد سال ها طول کشید. بسیاری از این بیماران در چند سال اول پس از حادثه دچار آب مروارید ناشی از تشعشعات بالینی شدند. در طول دوره 1987-2006، 19 بازمانده به دلایل مختلف جان خود را از دست دادند. با این حال، برخی از این مرگ‌ها به دلایلی بود که با قرار گرفتن در معرض تشعشع مرتبط نبودند.

به غیر از افزایش چشگیر سرطان تیروئید که افرادی زیادی در گیر آن شده بودند بیماری های دیگر که در اثر تشعشع رادیو اکتیو به وجود آمده باشد در بین کارگران و جوانان قابل رویت نبود. بیشتر افراد از نظر روانشناختی دچار آسیب شده بودند که علت ان ترس از بیماری بود.

در میان ساکنان بلاروس، فدراسیون روسیه و اوکراین، تا سال 2005 بیش از 6000 مورد سرطان تیروئید در کودکان و نوجوانانی که در زمان حادثه در معرض خطر قرار گرفته اند گزارش شده است و موارد بیشتری را می توان در طول این حادثه انتظار داشت. دهه های آینده علی‌رغم تأثیر رژیم‌های غربالگری پیشرفته، بسیاری از این سرطان‌ها به احتمال زیاد در اثر قرار گرفتن در معرض تشعشع اندکی پس از حادثه ایجاد شده‌اند. جدا از این افزایش، هیچ شواهدی مبنی بر تاثیر عمده بر سلامت عمومی که به قرار گرفتن در معرض تشعشعات دو دهه پس از حادثه نسبت داده شود، وجود ندارد. هیچ شواهد علمی مبنی بر افزایش در بروز کلی سرطان یا میزان مرگ و میر و یا در میزان اختلالات غیر بدخیم که می تواند با قرار گرفتن در معرض اشعه مرتبط باشد وجود ندارد. بروز لوسمی در جمعیت عمومی، که یکی از نگرانی‌های اصلی به دلیل زمان کوتاه‌تر مورد انتظار بین قرار گرفتن در معرض و وقوع آن در مقایسه با سرطان‌های جامد است، به نظر نمی‌رسد افزایش یابد. اگرچه افرادی که به شدت در معرض خطر قرار دارند، در معرض افزایش خطر اثرات مرتبط با تشعشع هستند، اکثریت مردم به احتمال زیاد پیامدهای جدی سلامتی را در نتیجه تشعشعات ناشی از حادثه چرنوبیل تجربه نمی کنند. بسیاری از مشکلات سلامتی دیگر در جمعیت هایی که به قرار گرفتن در معرض پرتو ارتباطی ندارند، مشاهده شده است.

آمار مبتلایان به بیماری و تعداد مرگ و میر های حادثه چرنوبیل

انفجار بخار اولیه منجر به کشته شدن دو کارگر شد. 134 نفر از کارکنان کارخانه و کارکنان اورژانس به دلیل دوزهای بالای تابش از سندرم تشعشع حاد (ARS) رنج بردند. از این تعداد، 28 نفر بعداً در اثر ARS درگذشتند.

تعداد کل موارد سرطان تیروئید ثبت شده در دوره 1991-2015 در میان افراد زیر 18 سال در سال 1986 (برای کل بلاروس و اوکراین و برای چهار استان آلوده فدراسیون روسیه) به 20000 نزدیک شد.

حدود 5000 مورد سرطان تیروئید ناشی از قرار گرفتن در معرض ید رادیواکتیو (ید-131) در افرادی بود که در زمان حادثه کودک یا نوجوان بودند.

با وجود گذشت سال‌ها از این حادثه، هنوز آثاری از مواد رادیواکتیو و جهش‌های ژنتیکی در مردم منطقه مشاهده می‌شود. در این میان می‌توان به ناقص شدن نوزادان در دو دهه اخیر، از قبیل بی‌دست و پا متولد شدن اشاره کرد. مقیاس این فاجعه بسیار بیشتر از آن بود که مقامات دولتی آن را اعلام می‌کردند. از رآکتور شماره چهار فقط اتم سزیم و پلوتونیوم نبود که بیرون آمد بلکه دروغی خطرناک‌تر از آن‌ها بود که مقامات سابق شوروی آن را اعلام کردند. بر اساس گزارش‌های اعلام شده مقامات شوروی میزان استاندارد تشعشعات اتمی که یک انسان می‌تواند تحمل کند را در عدد پنج ضرب کرده بودند، که این جرمی بسیار بزرگ است. از پانصد هزار نفری که با حادثه چرنوبیل مبارزه کردند، بیست هزار نفر مرده‌اند و دویست هزار نفر هم رسماً از کار افتاده اعلام شده‌اند. کسانی هم که زنده ماندند، از بیماری‌ها و سرطان‌های مربوط به تشعشعات اتمی رنج می‌برند.

سخن آخر

حادثه چرنوبیل یک تجربه نا گوار برای مردم اوکراین و روسیه بود در اثر این حادثه بی اعتمادی و هزینه های زیادی گریبان روسیه را گرفت که حتی گورباچف پس از فروپاشی شوروی بیان کرد که این حادثه جزئ عواملی بود که باعث فروپاشی شوروی شد.

لطفا نظر خود را درباره این مقاله برای ما ارسال کنید.