داستان جلیلی و صاحب چای دبش چیست؟ / آیا جلیلی تایید صلاحیت می شود؟

به گزارش تلنگر؛ آقای سعید جلیلی کاندیدای اول تندورهای اصولگرایی است که چند روز پیش اولین شعار تبلیغاتی خود را در واکنش به تیتر روزنامه سازندگی منتشر کرد. سازندگی با انتشار تصاویر برخی از کاندیداهای ریاست جمهوری که در قرارگاه پاکی مشغول بوده و هستند هشدار قرمز داد و معتقد است که این افراد مسبب وضعیت فعلی هستند و به مردم هشدار داد که مراقب باشند به چه کسانی رای می دهند.

در سه سال اخیر که از عمر دولت سیزدهم می گذرد، اوضاع اقتصادی بدتر شده، سردرگم و نابسامان است و اگر زیر بار گرانی ها دور کمر مردم کاهش یافته، شکاف طبقاتی نیز روز به روز در حال افزایش است و تورم در نتیجه افزایش نقدینگی و پایین بودن ارزش پول ملی، فاصله ما با برخی کشورها به دلیل اینکه یاران آقای جلیلی در راس دولت و کشور قرار داشتند، افزایش یافت. با اینکه شعار می دادند ما می توانیم، اما در عمل شکست خوردند. شعار دادن ساده ترین کار سیاسی است.

به طور کلی پوپولیسم ها از واژه ها و عباراتی برای جذب افکار عمومی با اظهارات انگیزشی و احساسی استفاده می کنند، اما اداره دولت و انداختن کشور در مسیر توسعه و رفاه عمومی کار همه نیست. به همین دلیل آژیر قرمز را برای این انتخابات به صدا در آمده تا تفکری که ادعای انصاف را دارد اما در عمل بیشترین ضربه را به عدالت زده است و هشدار دهد که این افراد بیشترین ضربه را می‌خورند. برای توسعه، پیشرفت و رفاه مردم آسیب دیده است.

اما صفحه اول روزنامه سازندگی مورد پسند آقای جلیلی و حامیانش قرار نگرفت و در واکنش به محتوای آن هشدار قرمز را علیه راهزنان لیبرال دموکراسی که مثلا آزادی خواهان و حامیان توسعه را هدف قرار می دهند، اعلام کردند. در واقع آقای جلیلی نشان داده است که مخالف حاکمیت قانون، اقتصاد بازار، بخش خصوصی و البته حقوق شهروندی و آزادی های مدنی و سیاسی برای جامعه ایران است. وگرنه اینها اساس مردم سالاری دینی است که امروز بر اساس واژه لیبرال و دموکراسی بنا شده است. البته برای ما روشن است که آقای جلیلی مخالف تحولی است که آیت الله هاشمی و اصلاح طلبان مد نظر داشتند. در ۶ دولت (هاشمی، خاتمی و روحانی) الگوی توسعه در ابعاد سیاسی و اقتصادی اجرا شد، اگر امروز چیزی داریم از همین دولت هاست.

زیرا دستاوردهای دولت های مورد حمایت آقای جلیلی چیزی جز تحریم و تورم نبود. هنوز به یاد داریم که در زمان دولت آقای احمدی نژاد، شورای امنیت سازمان ملل ۶ قطعنامه علیه ایران تصویب کرد که ۳ قطعنامه آن در زمان آقای جلیلی بود که مذاکرات هسته ای ایران را بر عهده داشت. هر بار که برای مذاکره می رفت، دست خالی برمی گشت. و نتیجه، البته تحریمی بود که بر همه افرادی که او امروز برایشان دعا می کند، فشار آورد.

امروز دیگر بر کسی پوشیده نیست که تحریم ها چه آثاری داشته و چه بر سر مردم آورده است، اما عجیب است که آقای جلیلی به جای اینکه این روزها فقط از فساد در دولت آقای رئیسی صحبت کند و درباره آن صحبت کند. نسبت او با آقای ساداتی نژاد، وزیر سابق کشاورزی که محکوم کرد، باید صحبت کند و توضیح دهد که با آنها چه کار دارد، او حملات خود را متوجه حامیان توسعه کرد و آنها را اراذل و اوباش خواند.عجیب نیست که هنوز از فساد دباش حرفی نزده است؟

آیا توضیح دادید که چگونه فساد جزء عدالت نیست؟ آیا اقامه عدالت به دور از مفسده و سوء استفاده نیست؟ چرا از فسادی که از آن به عنوان یکی از بزرگترین فسادهای تاریخ ایران یاد شد صحبتی نکرد؟ چرا درباره رابطه خود با آقای ساداتی نژاد سکوت کرده است؟ رسم بر این است که نامزدهای ریاست جمهوری یا به وضع موجود ادامه می دهند یا از آن انتقاد می کنند. منتقدان مؤسسان، وضعیت کنونی را به مردم ارائه می کنند و می گویند وضعیت کنونی نتیجه حاکمیت این مردم و این تفکر است.

بدون شک آقای جلیلی که تصمیم گرفت بر صندلی مرحوم رئیسی تکیه بزند می خواهد به وضع موجود ادامه دهد. زیرا او به سختی منتقد آن مرحوم و نحوه حکومت اوست. بنابراین او باید از وضعیت موجود دفاع کند. او از اقتصاد درگیر امروز، گرانی، تورم و اختلاف طبقاتی دفاع می کند و از کاهش ارزش پول ملی دفاع می کند، اما چرا به جای اینکه پیکان خود را به سمت دوستان و دولت متحدش نشانه بگیرد، به سمت دیگری نشانه رفته است؟

آقای جلیلی! عدالت در نمایش داده نمی شود. عدالت اساساً نمایشی نیست که در آن شخصی با ماشین ارزان قیمتی رانندگی کند و سادگی خود را به رخ بکشد.این کاریکاتور عدالت و کشتار آن است. عدالت آن است که توسعه گسترده باشد و توده مردم از رفاه نسبی برخوردار باشند. مسیر عدالت از طریق توسعه است و توسعه برای مردم رفاه می آورد. آرامش می آورد. امنیت می آورد. و هیچ کس دیگر نمی خواهد مهاجرت کند. دانش آموزان، معلمان، پزشکان و کارگران از کشور فرار نمی کنند. بد نیست فکر کنیم که چرا در این دولت فشار بر محرومان زیاد شد و نمی شد به آنها کمک کرد. شاید با وجود شعارهای گیرا راه را اشتباه رفته است.

البته که به نظر حقیر شما حق دارید کاندیدای انتخابات شوید؛ چرا که شرایط موجود در کشور نشان دهنده پایان دوران تندروها است و این مهم برای شخص شما و کیف کشانتان بسیار مهم است که زنده بمانید و بازارهایی که از آنها اعلام بی نیازی می کنید را بچرخانید. البته که ممکن است در این وانفسایی که پایداری به دو شقه تقسیم شده و دوستان سر حق آبه زمین دعوا دارند شما هم رد صلاحیت شوید.

انتهای مطلب