صدای ملت را بشنوید قبل از آنکه دیر شود!

امیر محمدی در یادداشتی برای تلنگر نوشت: ” صدای ملت را بشنوید قبل از آنکه دیر شود! ”

چند سال است که فریاد می زنیم این حجم از ایجاد نارضایتی جز کار جاسوسان و مزد بگیران دشمنان این آب و خاک نمی تواند باشد. این حجم از کینه توزی نسبت به مردم کشورمان جز با دشمنی با مردم ایران به دست نمی آید.

دستگاه های امنیتی دقیقا در حال چه کاری هستند که این موارد را گزارش نمی کنند؟ یا گزارش می کنند و گوشی برای شنیدن نیست؟ مگر می شود خواست عمومی جامعه رفع فیلترینگ، حضور نیروهای نخبه، حل مسائل اقتصادی و غیره باشد و گروهی همچنان لنگ گره روسری دختران این سرزمین باشند؟

چطور خود را پشت حاج قاسم سلیمانی پنهان می کنند وقتی حاجی عزیزمان گفت : آن دختر بی حجاب هم دختر من است؛ حق بی حرمتی به او را کسی ندارد!

هر روز به حربه ای تلاش می کنند جیب خود را پر و مردم را ناراضی تر کنند. گویی آقایان نشستند و نگاه می کنند مردم روی چه چیزی حساس تر هستند بروند روی همان دست بگذارند و با مشکل مواجهش کنند.

آقایانی که در مجلس حقوق های عجیب می گیرید و حق جلسه و حق دفتری و حق مسکن دریافت می کنند و در حالی که مردم دنا پلاس هم گیرشان نمی آید ناراضی از این خودرو گرند ویتارا می خواستند که بهشان حبه شود باید هم نفهمند در خیابان ها چه خبر است. چطور می شود با راحتی مردم مشکل داشت؟ چطور راحتی خودتان مهم است؟ چطور می شود ظریف را نخواست. البته که حق دارید. در جایی که نخبگان حضور داشته باشند اشتباهات و حماقت ها به خوبی دیده می شوند.

برخی از این آقایان که در مجلس دم از قانون می زنند حرمت نمایندگی مجلس که امام راحل (ره) آن را در راس امور دانستند آنقدر آوردند پایین که کیف کش کاندیدای انتخابات شدند و به جای یکی از بانوانی که از طرف کاندیداها برای مصاحبه به تلوزیون می روند حاضر شد. از او انتظار قانون گذاری و عدالت و مساوات دارید؟

چه کسانی صدای جامعه را نمی‌شنوند و تصویر واقعی جامعه‌ی امروز را نمی‌خواهند ببینند؟! آنان که به دنبال حذف فردوسی پور و ظریف و هر آن کسی هستند که جامعه آن‌ها را بخشی از صدای خود می داند.

آنان که قانون حجاب و عفاف می‌نویسند، آنان که هنوز از نعمات تحریم و عدم مذاکره سخن می‌گویند و بستن این و آن دریچه را راه حل مشکلات می دانند. آیا جز این است که جامعه را به سمت بی‌حس شدن، خشمگین کردن و فرو کوفتن آن خشم، رقیق کردن غرور و هویت ملی می‌برند؟ آنانکه با تکیه به چهار درصد رای مردم برای کل جامعه قانون می‌نویسند، صرفا در حال بافت فرش قرمز مخملی برای پوتین‌های دشمن بدسگال و وحشی هستند، دشمنی هزار سر که یک سر آن در تل‌آویو و واشنگتن است و سرهای دیگر آن در آنکارا و ریاض و ابوظبی و مسکو.

به وضعیت و شرایط سقوط حلب بنگرید، به حدی سهل و ساده حاصل شد که تحریر الشام و حامیان‌شان هم متعجبند. ارتشی بی‌انگیزه و سست و مردمانی که به راحتی تسلیم می‌شوند. گویی برای آنان بین اسد و تروریست‌ ها یا اردوغان و نتانیاهو فرقی نیست.

در کنار تانک‌ها و افراد مسلح بی‌تفاوت به زندگی ادامه می‌دهند تا بلکه لااقل شانس زنده ماندن نصیبشان شود. جامعه‌ایی خسته، بی‌حس با خشمی فرو خورده و تحقیر شده که دیگر غروری برایش باقی نمانده است.

مگر افغانستان هم کم و بیش همینگونه پس از بیست سال به دامان طالبان نغلطید؟ مگر مردم عراق با آن سابقه غنی تمدنی در حوزه بین النهرین که زادگاه تمدن است، خسته و شکسته و بی‌رمق، تن به اشغال امریکا و استقلال اقلیم کردی نداد؟ تا آنجا که حملات گاه و بیگاه ترکیه به خاک آن کشور تبدیل به امری عادی شده است.

شهید سلیمانی عزیزمان حاج قاسم شریفمان در سخنانی گفت:

لطفا جامعه را بیش ازین سرخورده بی‌حس نکنید، آتش آن تر و خشک را باهم می‌سوزاند.

انتهای مطلب