به گزارش تلنگر؛ چند روزی بود بعد از تعطیل شدن مدرسه، وقتی دنبال دخترم میرفتم، مرد مشکوکی ما را تا خانه دنبال میکرد. موضوع را با پلیس در میان گذاشتم و فردای آن روز زمانی که آن مرد در حال تعقیب ما بود، دستگیر شد. پلیس بعد از بازرسی بدنی تعداد زیادی از عکسهای دخترم را در جیب او پیدا کرد. عکسهایی که از روی صفحات مجازی خودم اسکرین شات گرفته شده بود و دستمایه سوء استفاده مرد مریض جنسی شده بود. به نحوی که به وسیله یک عکس، اسم مدرسه دخترم را پیدا کرده بود تا بتواند لذت جنسی که از دیدن عکس دخترم برده بود را به لذتی ملموس تبدیل کند و فقط ثانیهای غفلت من ممکن بود فاجعه ای بر روح و جسم دخترم وارد بیاره. فاجعهای که خودم با قرار دادن عکسهای دخترم در صفحات مجازیم، باعث آن میشدم.
این موضوع در چند سال اخیر بسیار رایج شده است و عکس کودکان زیادی توسط والدین و یا نزدیکان در صفحات مجازی به نمایش در میآید. دریغ از اینکه مردان بیمار زیادی در کمین کودکانتان هستند.
یکی از مهمترین خطراتی که کودکان را در فضای مجازی، بهویژه شبکههای اجتماعی تهدید میکند، فعالیت پدوفیلهاست. پدوفیلیا یک اختلال روانی است که به تمایل جنسی شخص بزرگسال به کودکان نابالغ گفته میشود. تصاویر کودکان در شبکههای اجتماعی، بهخصوص در حوزه مدلینگ، میتواند طعمهای برای آزارگران جنسی باشد. این موضوع اهمیت آگاهیرسانی به والدین در زمینه حفاظت از حریم خصوصی کودکان در فضای مجازی را افزایش میدهد. پدوفیلها ممکن است با جمعآوری تصاویر کودکان یا استفاده از اطلاعات شخصی آنان، به دنبال سوءاستفاده جنسی باشند. این اقدامات میتواند تأثیرات مخربی بر روح و روان کودکان بگذارد.
حریم خصوصی کودکان باید بهطور جدی مورد حمایت دولتها و خانوادهها قرار گیرد. خانوادهها مهمترین سپر دفاعی کودکان در فضای مجازی هستند و باید از سواد دیجیتال کافی برای محافظت از فرزندان خود برخوردار باشند. والدین باید به این نکته توجه داشته باشند که برخی اطلاعات و تصاویر بهسادگی میتواند توسط افراد سودجو استفاده شود.
بر اساس ماده ۱۶ کنوانسیون حقوق کودک، هیچ کودکی نباید مورد دخالت یا هتک حرمت در امور خصوصی قرار گیرد. این قانون از حریم خصوصی کودکان در برابر دخالتهای غیرقانونی افراد یا نهادها حمایت میکند. دخالت والدین نیز باید با احترام به حقوق و حریم خصوصی کودکان صورت گیرد، هرچند در بسیاری از کشورها قوانین صریحی برای محدود کردن دخالت والدین وجود ندارد. دولتها موظفاند سازوکارهای مناسبی برای حمایت از کودکان در فضای مجازی ایجاد کنند و از دادههای شخصی آنها محافظت کنند.
قوانین بینالمللی و ملی نیز بر حفظ حریم خصوصی کودکان در فضای مجازی تأکید دارند. بهعنوان مثال تفسیر عمومی شماره ۲۵ کمیته حقوق کودک سازمان ملل، حق کودک بر حریم خصوصی در فضای مجازی را بهعنوان حقی اساسی معرفی کرده است که نباید توسط دولتها، خانوادهها یا تجار نقض شود. همچنین در قانون جرایم رایانهای ایران، دسترسی غیرمجاز به اطلاعات یا شنود در فضای مجازی جرم محسوب شده و مجازاتهایی برای آن تعیین شده است. در قانون تجارت الکترونیک نیز رعایت حفظ اطلاعات شخصی بهویژه اطلاعات کودکان تأکید شده و بر ضرورت شفافیت و حسن نیت در ارائه خدمات به این گروههای حساس تأکید شده است.
در مجموع، والدین و دولتها باید با هم همکاری کنند تا از حریم خصوصی کودکان در فضای مجازی محافظت کرده و از سوءاستفادههای جنسی و اطلاعاتی جلوگیری کنند.
انتهای مطلب / ف.ر