معرفی 15 مد خطرناک و کشنده قبل از سال 1970 + تصاویر

به گزاش تلنگر؛ شاید ۱۵ مد خطرناک و کشنده قبل از سال ۱۹۷۰ که در گذشته که برای اشراف زادگان رواج داشت و باعث می‌شد که جانشان را از دست بدهند، اکنون برایتان جالب و خنده دار به نظر برسد. حتی شاید غیر قابل باور باشد که این سبک‌ها زمانی مد بودند و تنها قشر پولدار و اشراف زادگان از آن‌ها استفاده می‌کردند واستفاده از این مد خطرناک و کشنده برای آن‌ها الزامی بوده است.

در دوران یونان باستان نیز با استفاده از دوده برای خود ریمل درست می کردند. اما پس از پیشرفت علم و تکنولوژی، در دنیای مد نیز تحولی ایجاد شد مد خطرناک و کشنده که برای سلامتی خطرناک بودند، کم‌کم از صنعت مد خارج شدند. انسان همیشه در تلاش بوده تا ظاهر جذابی داشته باشد. در حقیقت، در دوران مصر باستان، زنان و مردان دور چشمان خود سرمه می کشیدند تا بزرگ تر به نظر برسد.

یقه های آهار زده

مردان قرن نوزدهم روزگار سختی داشتند چرا که مُد آن زمان آن ها را مجبور به استفاده از یقه می کرد. اما این یقه های باریک و آهار زده به قدری سفت بودند که جلوی گردش خون را می گرفتند، به همین دلیل نفس کشیدن را برای مردها دشوار می کردند.

مد عجیب ماکارونی (Macaroni)

در دهه‌ی ۱۷۶۰، مردان اشرافی انگلیس کلاه‌گیس بزرگی می‌پوشیدند. این سبک در واقع به‌نام غذای ماکارونی ایتالیایی نامگذاری شده است که نشان‌دهنده پیچیدگی و جهان‌بینی است. این مد خطرناک و کشنده تا مدت‌ها بعد به عنوان یک سبک نامزون اما محبوب ادامه یافت.

یقه‌های جدا شونده (Stiff Starched Collars)

این یقه‌های جدا شونده در قرن ۱۹ محبوب بودند، اما تصور نکنید که آن‌ها تنهای زیبایی داشتند وشیک بودند، بلکه این مد خطرناک و کشنده جدا از جذابیت تهدید کننده جان مردها بود؛ چرا که تقریبا غیرقابل‌انعطاف بودند و با یک یا دو جفت میخ به هم متصل می‌شدند، به همین دلیل می توانستند به‌آرامی مردی را خفه کنند.

یکی دیگر از جنبه‌های خطرناک یقه، گوشه‌های نوک تیز آن بود. برای مثال، مردی از سنت لوئیس در خیابان دچار حادثه‌ای شد و بدین ترتیب گوشه‌های نوک‌تیز یقه به گلویش ضربه زد و دو خراش عمیق ایجاد کرد. این یقه‌ها آنقدر کشنده بودند که به عنوان “قاتل پدر” شناخته می‌شدند.

کفش های شوپین

کفش های زنانه ی شوپین در شهر ونیز ایتالیا متداول بودند و مشکلات زیادی برای زنان ایتالیایی ایجاد می کردند. در ابتدا هدف از تولید این کفش ها حفظ خانم ها از آلودگی خیابان ها بود. به علاوه، شوپین نشان دهنده ی جایگاه بالای اجتماعی صاحب خود بود. این کفش ها اما کاربردی نبودند. زنان ایتالیایی برای راه رفتن با آن ها نیاز به کمک خدمتکار یا همسران شان داشتند و ارتفاع بعضی از آن ها حتی به نیم متر می رسید.

لباس های سبز رنگ

حتی اهل مُدترین زنان قرن هجدهم هم از داشتن لباس های سبز رنگ محروم بودند چون آن زمان رنگ سبز وجود نداشت. این مشکل اما با اختراع تصادفی یک مرد آلمانی به نام کارل ویلهیم شیل حل شد که سعی داشت مس و آرسنیک را با یکدیگر ترکیب کند. نتیجه شگفت انگیز بود: یک رنگ سبز زمردی که پررنگ و درخشان بود.

پس از این اختراع، دیدارهای اشراف زادگان مملوء از رنگ سبز بود. لباس ها، دکوراسیون، کاغذ دیواری ها و حتی اسباب بازی های کودکانه همگی با این رنگ جدید رنگ آمیزی می شدند. اما هر چه می گذشت به دلایلی زنان سبزپوش بیشتر و بیشتری به سراغ پزشک می رفتند و کاغذ دیواری سبز رنگ اتاق ناپلئون هم باعث مسمومیت او شد. تازه در قرن نوزدهم بود که معلوم شد این رنگ سمی است. از آن زمان از این ترکیب تنها به عنوان آفت کش استفاده می شود.

ژپون

ژپون نوعی اسکلت برای نگه داشتن دامن از زیر لباس است که زنان در گذشته های نه چندان دور از آن استفاده می کردند. این اسکت از موادی ساخته می شد که بتواند مردها را از زن ها دور نگه دارد، عیوب ظاهری را می پوشاند و حتی می توانست بارداری را پنهان کند. اما ژپون معایبی هم داشت: زن ها با آن اغلب در کالسکه جا نمی شدند، در راهروها گیر می کردند و حتی اگر به شومینه نزدیک می شدند، ممکن بود دامن شان آتش بگیرد.

Panniers

Panniers ( از کلمه فرانسوی “panier” به معنی “سبد”) در قرن ۱۷ و ۱۸ محبوبیت زیادی پیدا کرد. این مدل پیراهن یک قسمت حجیم در قسمت دو طرف کمر داشت که عرض دامن و لباس را افزایش می‌داد و در دو طرف خط کمر خودنمایی می‌کرد.

جنس این لایه‌ی اضافی گاهی از جنس نهنگ، چوب، فلز و پلاستیک مستحکم بود. این مدل پیراهن بیشتر در مناسبت‌های خاص مورداستفاده قرار می‌گرفت و درواقع نشان‌دهنده‌ی جایگاه اجتماعی فردِ استفاده‌کننده بود. به‌همین دلیل خدمتکاران مدل‌های کم حجم‌تر از همین مدل را به تن می‌کردند.

از سختی‌های این ترند عجیب می‌توان به این موارد اشاره کرد که دو زن همزمان نمی‌توانستند از یک ورودی عبور کنند یا باهم روی یک نیمکت بنشینند؛ به طور کلی فعالیت و حرکت بدن را محدود می‌کرد که کاملا مخالف با مسئله صلح با بدن بود. مدعجیب

پوشاندن دندان های افتاده با پارچه

در دوره ای که کشیدن دندان تنها کاری بود که از دندانپزشک ها برمی آمد، مردم راهی برای پنهان کردن دندان های افتاده ی خود اختراع کردند. ملکه الیزابت اول با یک تکه پارچه در دهانش در انظار عمومی حاضر می شد تا کسی متوجه مشکلات دندانی اش نشود.

شانه های سلولوئیدی

شانه های سلولوئیدی در میان زنان طبفه ی فرودست جامعه در قرن نوزدهم رایج بودند. این شانه ها سبک، ارزان و البته بسیار خطرناک بودند، چرا که زیر نور مستقیم خورشید می توانستند آتش بگیرند.

مدل موی فونتیج

این مدل موی قرن هجدهمی در ابتدا صرفاً نوعی موی دم اسبی بود، اما مُد آن را تبدیل حجم بزرگی از مو و تور کرد.

در عصر روشنگری، زنان به موهای خود زرده ی تخم مرغ می زدند تا بهتر به این شکل بایستد. گرچه این مدل مو ظاهر زیبایی داشت، اما زرده های تخم مرغ به مرور بوی بدی می گرفتند، به همین دلیل زن ها به خود عطر می زدند تا از این بوی بد خلاص شوند. با این حال، کماکان مجبور بودند با این مدل مو در حالت نشسته بخوابند.

کفش های سمی نیتروبنزن

نیتروبنزن یک ماده ی شیمیایی بسیار خطرناک است که در گذشته از آن برای کفش ها استفاده می شد تا ظاهر خوبی پیدا کنند. گرچه این ماده ی شیمیایی می توانست به راحتی مشکلاتی برای سلامتی ایجاد کند، اما تولیدکنندگان تحت اسامی به ظاهر بی ضرری به تولید آن ادامه می دادند، مانند «روغن بادام» که به خاطر بوی خوبش بود.

کلاه های بزرگ سنجاق دار

در اوایل قرن بیستم زن ها از کلاه های بزرگی استفاده می کردند که با سنجاق های خاصی به موها متصل می شدند.

اما گاهی طول این سنجاق ها به ۳۰ سانتیمتر می رسید. نوک تیز این سنجاق ها به راحتی می توانست وارد بدن اطرافیان شود. با این حال، بسیاری از زن ها از این سنجاق ها برای محافظت از خود در زمان خطر استفاده می کردند.

کرست

تغییر شکل قفسه سینه، فشردگی اندام های درون شکم، تحلیل رفتن عضلات و دشواری تنفس، چیزهایی بود که زنان اهل مُد مجبور بودند برای داشتن یک کمر باریک متحمل شوند. خوشبختانه یک زن فرانسوی به نام هرمینی کدول چیزی را اختراع کرد که اولین نمونه از سوتین های امروزی محسوب می شود و پس از آن، زن ها پوشیدن کرست هایی که مد خطرناک و کشنده محسوب می‌شدند، را کنار گذاشتند.

کفش‌های لوتوس چینی (Lotus Shoes)

چینی‌ها معتقد بودند که پاهای کوچک با پنجه‌های باریک مظهر زنانگی است؛ به همین دلیل کفش‌های لوتوس را تولید کردند. کفش‌هایی که سایز آن‌ها بسیار کوچک بود. بنابراین دخترانی که پای آن‌ها از سایز کفش بزرگ‌تر بود، پروسه‌ی عذاب‌آوری را برای پوشیدن کفش طی می‌کردند.

در طی سال‌های متوالی خانواده‌های چینی بارها و بارها پای دختران خردسال خود را می‌شکستند تا بتوانند زنانگی آن‌ها را با پوشیدن کفش اثبات کنند. پاها با نوارهای بلند جلوی کفش بسته می‌شد و به‌همین ترتیب از رشد آن جلوگیری می‌شد. در این بین ممکن بود انگشتان پا آسیب جدی ببیند و حتی عصب آن از کار بیفتد، اما اهمیتی نداشت.

پس از انجام این مد خطرناک و کشنده که معمولا بین دو تا سه سال طول می‌کشید و پاهای دختران تا آخر عمر بسته بود. سرانجام با تلاش‌های زیادی که برای ممنوعیت بستن پا در طول تاریخ انجام شد، این مد عجیب در سال ۱۹۱۲ رسما غیرقانونی اعلام شد؛ گرچه این عمل تا سال‌ها پس از آن هنوز در برخی مناطق چین به‌صورت مخفیانه انجام می‌شد.

دامن هابل (Hobble Skirts)

Hobbling اصطلاحی است برای بستن پاهای حیوان به هم برای جلوگیری از فرار آن. در اوایل قرن بیستم و قبل از جنگ جهانی اول،طراحی دامن هوبل دقیقا چنین حالتی را برای اندام زنان ایجاد کرد. این مدل به گونه‌ای طراحی شده بود که قسمت لبه پیراهن بسیار تنگ بود و سرعت راه رفتن را به شدت کاهش می‌داد و از گام‌های بزرگ جلوگیری می‌کرد.

به گفته موزه هنر متروپولیتن، اولین مدل این دامن به طراح فرانسوی، پل پوئرت اختصاص داده شده است. درست است که طراحی پوئرت، زنان را از پالتوهای سنگین و کرست‌های منقبض‌کننده رهایی بخشید؛ اما طبق گفته خودش، بالاتنه را آزاد کرده اما پاها را با زنجیر بسته است. این مد خطرناک و کشنده باعث مرگ و میر زیادی در دوران خودش بوده است. سرانجام به‌دلیل مدل اغواکننده آن، توسط پاپ محکوم شد و پاپ آن‌ها را “رسوا و فاسد” خواند.

پایان مطلب/س.آ